Yoga

Jimnastiğin kurucusu:

Patanjali

Yoga, geleneksel anlamda bir spor olarak kabul edilmeyen, Hint felsefesinde derin kökleri olan eski bir uygulamadır. Beden ve zihin arasında dengeyi sağlamak için egzersiz, nefes uygulamaları ve meditasyon içerir. Yüzyıllar boyunca gelişen ve bugün bildiğimiz yoganın kurucusu ya da yaratıcısı olarak tek bir kişiyi düşünmek mümkün değildir. Ancak yoganın sistemleştirilmesindeki kilit isim, yaklaşık 2000 yıl önce “Yoga Sutraları”nı yazan Patanjali’ydi. Bu metin hala yoga pratiğinde temel kabul ediliyor.

Daha fazla video

Yoga [K. 1] (Sanskritçe योग, yoga IAST’den — “birlik”, “boyun eğdirme”, “koşumlama”) [1][2] – psikopratik sistemi; bilinci, bedeni ve ruhu değiştirmenin ruhsal, zihinsel ve fiziksel pratik yöntemi. Çeşitli Hint ruhsal ve fiziksel yöntemlerinden oluşan bir koleksiyon. Yoga, hem dindar olmayan insanlar hem de Hinduizm ve Budizm’in çeşitli dallarına mensup kişiler tarafından, bireyin ruhunu ve psikofizyolojisini, seçilmiş bir zihinsel ve ruhsal duruma ulaşmak için kontrol etmek amacıyla uygulanır. Yoga, Hint geleneğinde ruhsal gelişimin arketipik fikrini taşıyan ezoterik bir sistemdir [3]. En azından II. Yüzyıldan beri bilinmektedir. n’ye. var.

Yoganın amacı kişinin dünyadaki ontolojik statüsünü değiştirmektir.

Yoga, Batı dünyasına 19. yüzyılın sonlarında ve 20. yüzyılın başlarında girdi ve 1980’lerde bir fiziksel egzersiz sistemi olarak önemli bir popülerlik kazandı[4], ancak Hindistan’da fiziksel egzersizlerden ziyade meditasyon ve manevi bir uygulama[5] oldu.

Hindistan’da yoga uygulamasının iyileştirici etkisi olduğuna ve yoganın kişinin çeşitli rahatsızlıkların üstesinden gelmesine yardımcı olduğuna inanılıyor. Çok sayıda çalışma, yoganın kanser, şizofreni, astım ve kardiyovasküler sistem hastalıklarının tedavisinde ek bir araç olarak etkinliğini belirlemeye çalışmıştır[6][7]. Sonuçlar kesin bir cevap vermedi[6][7]. 1 Aralık 2016 tarihinde UNESCO, yogayı somut olmayan kültürel miras listesine dahil etmiştir [8].

Yoganın tarihi[ed. | ed. kod]

Yoganın ne zaman doğduğu sorusunun cevabı antik çağda kaybolmuştur. Vedik Samhitas’ta çilecilikten zaten bahsedilmektedir ve Veda Brahmana’ların ilk yorumlarında münzevi uygulamadan (tapas) bahsedilmektedir. Ancak yoga, Vedik öncesi Hindistan’da daha da erken ortaya çıkmış olabilir. Pakistan’da bulunan İndus medeniyetine ait mühürler, insanları meditasyon pozisyonlarında gösteriyor; bu da, kesin bir kanıt olmamasına rağmen, böyle bir hipotezin lehine kanıt olarak görülebilir.

Daha yüksek bilinç durumlarına ulaşma tekniği Shramanalar ve Upanişadların geleneklerinde geliştirildi.

Çakralar

Budist öncesi Brahmanik metinlerde meditasyonun varlığına dair kesin bir kanıt yoktur. Meditasyon tekniklerini anlatan ilk metinler Budist edebiyatına aittir. Hindu metinlerinde yoga terimi ilk olarak Katha Upanishad’da görülür; burada duyular üzerindeki kontrole ve zihin aktivitesinin durduğu daha yüksek bir duruma atıfta bulunur. Yoga kavramının daha da geliştirilmesi orta çağ Upanişadlarında, Mahabharata’da, özellikle Bhagavad-gita’da ve Patanjali’nin Yoga Sutralarında (MÖ 2. yüzyıl) bulunur.

Patanjali, yoga felsefesinin kurucusu olarak kabul edilir. Patanjali’nin kendisi raja terimini kullanmasa da anlattığı sistem Raja Yoga (Kraliyet Yoga) olarak biliniyor. Yoganın özü ikinci sutrada verilmektedir:

Yoga bilinçteki değişimi yasaklamakla ilgilidir.

Nirodga (yasak) kelimesinin kullanılması, Patanjali’nin Budist fikirlere aşina olduğunu ve bunları kendi sistemine dahil ettiğini gösterir, ancak Patanjali’nin herhangi bir dini mezhebe bağlılığını kanıtlamaz. Patanjali’nin Yoga Sutralarının başka çevirileri ve yorumları da vardır[9].

Patanjali’nin sutraları, Ashtanga Yoga (Sekiz Adımlı Yoga) adı verilen bir sistemin temeli haline geldi: yamalar, niyamalar, asanalar, pranayamalar, pratyagaralar, dharanalar, dhyanalar ve samadhiler.

Bu ekolün bakış açısından ulaşılabilir en yüksek bilinç durumu, dünyanın yanıltıcı çeşitliliğini ortaya çıkarmaz. Raja yoga, gündelik dünyanın gerçek olduğunu düşünür ve bu nedenle en yüksek bilinç durumu, tüm insanlar için tek evrensel mutlak değil, yalnızca kişinin kendini keşfetmesidir.

Bhagavad Gita yoga terimini birçok anlamda kullanır. Altıncı bölümü tamamen meditasyon dahil yoga uygulamalarına ayrılmıştır. Bhagavad-gita üç yoga sistemini tanımlar: eylem yolu (karma-yoga), adanmışlık yolu (bhakti-yoga) ve bilgi yolu (jnana-yoga).

Felsefe | ed. kod]

Yoga felsefesi, Hindistan’ın en eski felsefi sistemi olan Sankhya’ya dayanır ve onun metafiziğini ve bilgi teorisini kabul eder, ondan farklı olarak Paramatma’nın evrensel ruhuna, yani Tanrı’ya olan inançla ayrılır. Yoga da Sankhya gibi ikicidir; kendi bakış açısından dünyanın iki temel unsuru vardır: ideal (purusha) ve maddi (prakriti). Dünyanın ideal ilkel temeli çoğulcudur, yani bireysel ruhlardan (jiva) oluşur. Maddi prakriti birdir ve her şeye nüfuz eder, bireysel ruhu insan bedeni ve düşünceleriyle birleştirir. Yoganın amacı bu takıntıdan kurtulmaktır ve farklı yoga okulları ve okulları bu duruma ulaşmak için kendi yöntemlerini sunar.

Jiva saf bilinçtir, ancak cehalet nedeniyle kendisini prakriti’nin bir ürünü olan ve sattva’nın rajas ve tamas’a hakim olduğu akılla (citta) ilişkilendirir. Chitta’nın kendisinin bilinci yoktur, ancak jivaya yakınlığı nedeniyle onu yansıtır ve bu nedenle zeki ve yetenekli bir bilinç gibi görünür. Patanjali, kişinin benliğinin fiziksel dünyadan, özellikle bedeninden, zihninden ve egosundan (viveka-jnana) farklılığının doğrudan bilgisi yoluyla özgürleşmenin sağlanabileceğini savundu. Bu ancak aşkın öz-farkındalığı korurken, bedenin işlevlerini, duygu ve düşünceleri sınırlandırarak başarılabilir.

Sankhya’nın aksine yoganın felsefi sistemi teisttir. Tanrı (Paramatma), düşüncenin yoğunlaşabileceği en yüksek nesne olarak kabul edilir. Tanrı kusursuz bir varlıktır, sonsuzdur ve her yerde mevcuttur, kusursuz bilgiye sahiptir ve kusursuzdur. Yoga, şu argümanla tanrının varlığını kanıtlar: Derecesi olan her şeyin bir maksimumu olmalıdır. Farklı bilgi derecelerinin varlığı zorunlu olarak mükemmel bilginin varlığı anlamına gelir. Mükemmel bilgiye sahip olan kişi tanrıdır. Dünyanın gelişmesi Purusha ve Prakriti’nin birliğinden kaynaklanmaktadır ve gerilemenin nedeni de bu birliğin sona ermesidir. Ancak konjugasyon ne prakriti ne de purusha’nın özelliği değildir. Dolayısıyla bireysel ruhların ahlaki sihalarına uygun olarak prakriti ile purusha arasında bağlantı kuracak yüce bir varlığın olması gerekir.