یوگا

تکنیک دستیابی به حالات بالاتر آگاهی در سنت های شرامانا و اوپانیشادها توسعه یافت.

چاکراها

در متون برهمنی ماقبل بودایی هیچ مدرک بی چون و چرای وجود مدیتیشن وجود ندارد. اولین متونی که تکنیک های مراقبه را توصیف می کند به ادبیات بودایی تعلق دارد. در متون هندو، اصطلاح یوگا برای اولین بار در کاتا اوپانیشاد ظاهر می شود، جایی که به کنترل بر حواس و حالتی بالاتر اشاره دارد که در آن فعالیت ذهن متوقف می شود. توسعه بیشتر مفهوم یوگا در اوپانیشادهای دوره قرون وسطی، در مهابهاراتا، به ویژه در باگاواد-گیتا و در یوگا سوتراهای پاتانجلی (قرن دوم قبل از میلاد) یافت می شود.

پاتانجلی را بنیانگذار فلسفه یوگا می دانند. اگرچه خود پاتانجلی از اصطلاح راجا استفاده نمی کند، اما سیستمی که او توصیف می کند راجا یوگا (یوگا سلطنتی) می شناسند. جوهر یوگا در سوترای دوم آمده است:

یوگا در مورد منع تغییر در آگاهی است.

استفاده از کلمه nirodga (ممنوعیت) نشان می دهد که پاتانجلی با افکار بودایی آشنا بوده و آنها را در سیستم خود وارد کرده است، اما وابستگی پاتانجلی به هیچ مکتب دینی را ثابت نمی کند. همچنین ترجمه ها و تفسیرهای دیگری بر یوگا سوتراهای پاتانجلی وجود دارد[9].

سوتراهای پاتانجلی اساس سیستمی به نام آشتانگا یوگا (یوگای هشت مرحله ای) شد: یاماها، نیاماها، آساناها، پرانایاماها، پراتیاگاراها، دهراناها، دیاناها و سامادی ها.

از دیدگاه این مکتب، بالاترین حالت آگاهی قابل حصول، تنوع توهمی جهان را آشکار نمی کند. راجا یوگا دنیای روزمره را واقعی می داند و بنابراین بالاترین حالت آگاهی فقط کشف خود است و نه یک مطلق جهانی واحد برای همه مردم.

بهاگاواد گیتا اصطلاح یوگا را در معانی مختلف به کار می برد. فصل ششم او به طور کامل به تمرین یوگا، از جمله مدیتیشن اختصاص دارد. باگاواد گیتا سه نظام یوگا را توصیف می کند: مسیر عمل (کارما-یوگا)، مسیر فداکاری (باکتی-یوگا) و مسیر دانش (جنانا-یوگا).

فلسفه[ویرایش.|ویرایش کد]

فلسفه یوگا بر پایه قدیمی ترین نظام فلسفی هند یعنی سانخیا بنا شده است و متافیزیک و نظریه معرفت آن را می پذیرد و در اعتقاد به روح جهانی پاراماتما و به عبارت دیگر به خدا با آن تفاوت دارد. یوگا، مانند Sankhya، دوگانه است – جهان، از دیدگاه آن، دارای دو عنصر اصلی است – ایده آل (پوروشا) و مادی (پراکریتی). اساس اولیه ایده آل جهان کثرت گرایانه است، یعنی از روح های فردی (جیوا) تشکیل شده است. پراکریتی مادی یکی است و در همه چیز نفوذ می کند و روح فردی را با بدن و افکار انسان پیوند می دهد. هدف یوگا رهایی از این وابستگی است و مکاتب و مکاتب مختلف یوگا روش های خاص خود را برای رسیدن به این حالت ارائه می دهند.

جیوا آگاهی خالص است، اما از طریق جهل خود را با ذهن (citta) مرتبط می کند، که محصول پراکریتی است، و در آن ساتوا بر راجا و تاماس مسلط است. خود چیتا هوشیاری ندارد، اما به دلیل نزدیکی به جیوا، آن را منعکس می کند، و بنابراین به نظر می رسد که یک آگاهی هوشمند و با استعداد است. پاتانجلی استدلال می‌کرد که رهایی می‌تواند از طریق شناخت مستقیم تفاوت خود با جهان فیزیکی، به‌ویژه از بدن، از ذهن، و از خود (ویوکا-جنانا) به دست آید. این امر تنها با محدود کردن کارکردهای بدن و احساسات و افکار و در عین حال حفظ خودآگاهی متعالی حاصل می شود.

برخلاف سانکیا، سیستم فلسفی یوگا خداباورانه است. خدا (پاراماتما) را بالاترین شیئی می دانند که می توان فکر را بر آن متمرکز کرد. خداوند موجودی کامل، ازلی و همه جا حاضر، با علم کامل و بدون نقص است. یوگا وجود خدا را با این استدلال ثابت می کند: هر چیزی که درجات دارد باید حداکثر داشته باشد. وجود درجات مختلف علم، لزوماً به معنای وجود علم کامل است. کسی که علم کامل دارد خداست. توسعه جهان به دلیل اتحاد پوروشا و پراکریتی است و علت انحطاط قطع چنین اتحادی است. اما صرف مشخصه پراکریتی یا پوروشا نیست. بنابراین، باید یک موجود برتر وجود داشته باشد که بین پراکریتی و پوروشا مطابق با سیها اخلاقی روح‌های فردی ارتباط برقرار کند.