تنیس

در قرن شانزدهم، تقریباً تمام پادشاهان فرانسه تنیس بازی می کردند: یک سالن تنیس روی قایق تفریحی سلطنتی فرانسیس اول نصب شد، هانری دوم دستور ساخت یک سالن تنیس در موزه لوور را داد و چارلز نهم در سال 1571 به تنیس بازان پاریسی و راکت اعطا کرد. سازندگان حق صنفی، تنیس را “یکی از نجیب ترین، باوقارترین و سالم ترین تمریناتی که شاهزادگان، همسالان و دیگر افراد نجیب می توانند انجام دهند” نامیدند. یکی از فعالیت های مورد علاقه، تنیس برای هنری هشتم تودور بود، که سالن هایی برای این بازی در وست مینستر و همپتون کورت (که دومی تقریباً 500 سال مورد استفاده مستقیم قرار داشت) ساخت. تنیس علاوه بر راهبان و اشراف، توده‌ها را نیز جذب می‌کرد: دانشگاه‌های قرون وسطایی سالن‌هایی می‌ساختند و مردم شهر درست در خیابان‌ها بازی می‌کردند. تا سال 1600، هر شهر بزرگ فرانسه چندین سالن داشت و پاریس بیش از 250 سالن و بیش از هزار دادگاه باز داشت. در سال 1604 تخمین زده شد که فرانسه ممکن است دو برابر کلیساها زمین تنیس داشته باشد.

با این حال، در بیشتر تاریخ خود، تنیس یک بازی برای نخبگان باقی مانده است. تعداد کم شرکت کنندگان در مسابقه و فضای محدود برای تماشاگران اجازه نمی داد که این مسابقه به یک سرگرمی واقعاً محبوب تبدیل شود و پس از صد سال حتی در پاریس فقط ده سالن تنیس وجود داشت و آن ها در وضعیت بدی قرار داشتند. سالن‌های تنیس برای نیازهای دیگر، از جمله اجرای شرکت‌های تئاتر، شروع به تطبیق کردند و طبق «دانشنامه‌ی تئاتر مصور آکسفورد»، این شکل سالن‌های تئاتر آینده را تعیین کرد. یکی از سالن های حفظ شده برای je de pomme به عنوان محل ملاقات معاونان ژنرال املاک از طبقه سوم که با فرمان پادشاه در سال 1789 اجازه حضور در سالن جلسات معمولی را نداشتند، وارد تاریخ شد. نمایندگانی که خود را مجلس ملی اعلام کرده اند تا سوگند یاد کنند تا قانون اساسی در فرانسه تصویب شود[2]. با این وجود، با توسعه تنیس مدرن، je de pom متوقف نشد. این ورزش در بازی‌های المپیک 1908 معرفی شد و صد سال بعد حدود پنج هزار طرفدار در سراسر جهان داشت، در مرحله‌ای در بریتانیای کبیر به این بازی نام تنیس «واقعی» یا «سلطنتی» داده شد تا آن را از بازی‌های جدید متداول‌تر متمایز کند.

اختراع تنیس روی چمن[ویرایش.|ویرایش کد]

در حال حاضر، به طور قطع مشخص نیست که چه کسی تنیس را اختراع کرده است، اما محبوب ترین نسخه این است که سرگرد والتر وینگفیلد بنیانگذار این بازی بود. او این بازی را برای پذیرایی از مهمانان در پذیرایی در عمارت خود در ولز اختراع کرد و اولین قوانین بازی را در سال 1873 منتشر کرد. این بازی به طور همزمان دو نام دریافت کرد: “spheristics” (انگلیسی sphairistike از یونانی sglobeistík، که به معنای بازی با توپ است) و “تنیس چمن” (انگلیسی تنیس روی چمن، lit. tennis برای چمن). به عنوان پایه، او از تنیس مدرن (امروزه، تنیس واقعی) استفاده کرد. بازی ابداع شده توسط وینگفیلد نیز تأثیر بدمینتون را نشان می دهد. بنابراین در ابتدا ارتفاع تور بین نیمه های زمین مانند بدمینتون بیش از یک و نیم متر بود و امتیاز در هر بازی به 15 امتیاز می رسید (سابقه تغییرات در قوانین در نظر گرفته شده است. بخش تکامل قوانین). از توماس هنری هام بریتانیایی و آگوریو پررا اسپانیایی نیز به عنوان پدران احتمالی تنیس مدرن یاد می شود که در اوایل سال 1858 از بازی راکت، نوعی تنیس، برای چمنزارهای حومه بیرمنگام اقتباس کردند و در سال 1872 یک تنیس را تأسیس کردند. باشگاه برای دوستداران بازی جدید [3]. بعد از ظاهر شدن بازی وینگفیلد، هام قوانینی را برای بازی خود تدوین کرد که آن را پلوتا نامید و باشگاه لیمینگتون نیز آن را تنیس روی چمن نامید.

وینگفیلد با پیش بینی پتانسیل تجاری تنیس روی چمن، آن را در سال 1874 ثبت اختراع کرد و شروع به فروش کیت تجهیزات و کتاب های درسی کرد (15 شیلینگ برای یک راکت، 5 شیلینگ برای یک دوجین توپ و 6 پنس برای یک کتاب درسی)، اما به سرعت کنترل بازی را از دست داد. توزیع . این بازی به سرعت در بریتانیا و ایالات متحده شروع به توسعه کرد، جایی که در اوایل سال 1874 آورده شد. در سال اول فروش، تجهیزات تنیس روی چمن ثبت شده به کانادا، هند، چین و امپراتور روسیه نیز فروخته شد، اما بازار به سرعت توسط محصولات رقبا پر شد. در سال 1877، وینگفیلد از تمدید حق اختراع خودداری کرد.

ظهور مسابقات و انجمن های ملی تنیس روی چمن[ویرایش.|ویرایش کد]

در اوایل سال 1875، قوانین تدوین شده توسط وینگفیلد تغییر کرد. مجموعه قوانین جدیدی در باشگاه کریکت Marylebone ایجاد شده است. در ژوئیه 1877، اولین تورنمنت تنیس روی چمن در ویمبلدون برگزار شد که توسط کلوپ کروکت و تنیس چمنی All England Croquet and Lawn Tennis برگزار شد. شرکت کنندگان باید هزینه ورودی یک پوند و یک شیلینگ را می پرداختند، در حالی که تماشاگران یک شیلینگ برای بلیط پرداخت می کردند. مسابقات برای همه شرکت کنندگان آزاد بود (در مجموع 22 نفر شرکت کردند)، جایزه به ارزش 12 گینه برای برنده بود، و علاوه بر آن یک جام نقره ای به ارزش 25 گینه وجود داشت.[4]در سال 1884، ویمبلدون شاهد اولین تورنمنت زنان (اگرچه پنج سال قبل از آن، زنان در مسابقات قهرمانی ایرلند بازی می کردند) و دو نفره مردان، و در سال 1913 مسابقات دو نفره زنان و میکس (مخلوط) به آنها اضافه شد.در سال 1888 آشوکا تاسیس شد

انجمن تنیس روی چمن (LTA) که در سال های بعد چهل و سه قانون بازی را ایجاد کرد که بسیاری از آنها هنوز معتبر هستند و 73 تورنمنت را طی ده سال تصویب کرد.

مسابقات تنیس در تورنتو، 1881

فینال مسابقات المپیک زنان 1908، لندن

اسنادی وجود دارد که نشان می دهد تنیس روی چمن در ایالات متحده (کمپ آپاچی، آریزونا) اندکی پس از شروع فروش مجموعه های وینگفیلد در سال 1874 بازی می شد. در بهار همان سال، زمین تنیس در باشگاه کریکت و بیسبال استیتن آیلند در نیویورک افتتاح شد.در سال 1876، اولین تورنمنت تنیس روی چمن در ایالات متحده در ناهانت، ماساچوست برگزار شد و در سال 1881 انجمن ملی تنیس روی چمن ایالات متحده (USLTA) در دوران مدرن [چه زمانی؟] انجمن تنیس ایالات متحده (USTA) تشکیل شد. هدف از ایجاد آن استاندارد کردن قوانین مسابقات و مسابقات بود. این انجمن شامل 34 باشگاه تنیس روی چمن بود که هر کدام طبق قوانین خود و متفاوت از بقیه بازی می کردند. مسابقات قهرمانی انفرادی ملی مردان ایالات متحده، که اکنون US Open نامیده می شود، برای اولین بار در همان سال در نیوپورت، رود آیلند برگزار شد (همان سال تورنتو میزبان مسابقات بود که از سال 1890 در سال 2010 به عنوان قهرمانی کانادا برگزار می شود و امروز نیز برگزار می شود. معروف به جام راجرز [5]). مسابقات زنان مربوطه، مسابقات ملی تک نفره زنان ایالات متحده، در سال 1887 آغاز شد.

در پایان قرن، تنیس روی چمن در سراسر جهان گسترش یافت. اولین باشگاه های تنیس روی چمن ایجاد شد:

در سال 1875 – در اسکاتلند، برزیل و هند
در سال 1877 – در ایرلند و فرانسه
در سال 1878 – در استرالیا، اتریش-مجارستان، ایتالیا، پرو و ​​سوئد
در سال 1880 – در دانمارک و سوئیس
در سال 1881 – در آرژانتین
در سال 1882 – در هلند
در سال 1883 – در جامائیکا
در سال 1885 – در یونان و ترکیه
در سال 1889 – در لبنان
در سال 1890 – در مصر و فنلاند
در سال 1892 – در آفریقای جنوبی

اولین تورنمنت تنیس روی چمن در استرالیا در سال 1879 برگزار شد و از سال 1892 مسابقات قهرمانی آلمان برگزار شد.

در اواخر دهه 1870، تنیس روی چمن در روسیه شروع به توسعه کرد. اولین بخش تنیس روی چمن در باشگاه کریکت سن پترزبورگ برگزار شد[6]. اولین تورنمنت بین المللی روسیه در سال 1903 در سن پترزبورگ برگزار شد. در عین حال این مسابقات اولین قهرمانی سن پترزبورگ بود. این مسابقات با حضور 15 تنیسور روسی و 3 تنیسور خارجی در دو رشته انفرادی و دونفره مردان برگزار شد که در هر دو دسته قهرمان شدند[7].در سال 1907، اولین مسابقه تنیس روی چمن تمام روسیه برگزار شد که توسط گئورگی برای برنده شد[8]، و در سال 1908 اتحادیه کل روسیه باشگاه های تنیس روی چمن، نهاد اصلی حاکم بر تنیس روسیه تا سال 1918 تأسیس شد. [9]

در سال 1913، نمایندگان 12 انجمن ملی تنیس روی چمن در پاریس با ایجاد فدراسیون بین المللی تنیس روی چمن (به انگلیسی: International Lawn Tennis Federation، ILTF) موافقت کردند. برای مدتی، فدراسیون تازه تأسیس مسابقات جهانی تنیس را برگزار کرد: در زمین های چمن (مسابقه ویمبلدون)، در زمین های سخت (در واقع خاکی) و داخل سالن.

محبوبیت تنیس در پایان قرن نوزدهم این واقعیت را نشان می دهد که در سال 1896 به همراه هشت ورزش دیگر در برنامه اولین بازی های المپیک مدرن قرار گرفت. در اولین تورنمنت تنیس المپیک، دو مجموعه مدال بازی شد – در انفرادی مردان و دونفره مردان. چهار سال بعد، اولین مجموعه مدال های المپیک در تاریخ در میان زنان در مسابقات تنیس به دست آمد.[11] به عنوان بخشی از همان المپیک، اولین تورنمنت المپیک زوج های مختلط برگزار شد. مسابقات تنیس تا سال 1924 به عنوان بخشی از بازی های المپیک برگزار می شد و پس از آن تنها در سال 1988 از سر گرفته شد.