کونگ فو

تاریخچه پیدایش کونگ فو

در حال حاضر، دانشمندان توافق دارند که کونگ فو یک هنر رزمی باستانی است که در طلوع تمدن ظاهر شد. این را پالایش حرکات و فلسفه سختگیرانه نشان می دهد که به تدریج به معنای زندگی هر مبارزی تبدیل می شود. چطور شد؟ قدیمی ترین سوابق این ورزش در اسناد و دست نوشته های نوشته شده در دوران سلسله شانگ، که در قرن هفدهم قبل از میلاد حکومت می کرد، و سلطنت ژو در 221 قبل از میلاد یافت می شود. هنری که همزمان با حرکات کونگ فو است در این اسناد رقص نامیده می شود. برای سرگرمی ارسال نشد و در تعطیلات بزرگ نمایش داده نشد. در تمرین، این حرکات توسط سربازان انجام می شد، زیرا کل رقص با هدف بهبود استقامت و روحیه بود. علاوه بر این، امپراطوران در آن زمان دوست داشتند دو بار در سال جشنواره هایی ترتیب دهند که در طی آن بهترین مبارزان انتخاب می شدند. به لطف عشق اشراف به هنرهای رزمی، کونگ فو اوج شکوفایی خود را در آن دوره تجربه کرد: مدارسی به رهبری استادان نخبه افتتاح شد، سلاح ها توسعه یافتند و شمشیرها ساخته شدند و تکنیک استفاده از سلاح های سرد به تدریج تقویت شد.

در دوران سلطنت سلسله‌های کین و هان، پیشرفت هنرهای رزمی کندتر شد، اما محبوبیت خود را از دست نداد. در این زمان، مسابقات نیز اغلب برگزار می شد، اما اجرای استادان شناخته شده بیشترین محبوبیت را به دست آورد. بنابراین، تا به امروز، رقص شمشیر افسانه ای توسط شیانگ ژوانگ در تاریخ کونگ فو ثبت شده است.

کونگ فو در طول جنگ های جهانی اول و دوم دستخوش تغییرات اساسی شد. در این زمان حملات مسلحانه به چین توسط ژاپن انجام شد که منجر به اشغال جهانی شد. در این زمان، تمام هنرهای رزمی به طور کامل نابود شد، به طوری که بسیاری از استادان کونگ فو که سعی در مبارزه و محافظت از خانواده خود داشتند، کشته شدند. تنها تعداد کمی از مردان دانش آموخته توانستند فرار کنند و به رواج هنرهای رزمی در سراسر جهان ادامه دادند.

فلسفه کونگ فو

فلسفه کونگ فو به تمام معناها گسترده است، به کمال جسمی و روحی و کاربرد بیشتر آن در زندگی، کار و سایر حوزه ها دلالت دارد. دستیابی به کمال درونی از طریق حل تعارضات درونی اتفاق می افتد. بنابراین، کونگ فو نه تنها به عنوان تمرین بدنی، بلکه به عنوان آموزش معنوی نیز انجام می شود: آموزش شخصیت، آموزش هوشیاری. تربیت بدنی به دو دسته داخلی و خارجی تقسیم می شود. با یادگیری سبک بیرونی، فرد چیزهای کاربردی را یاد می گیرد، مثلاً ووشو.

هدف های داخلی تسلط بر بدن و انرژی درونی است. هنگام مطالعه سبک درونی، فرد بر اساس اصل درونی به بیرونی تمرین می کند. یکی از سبک های محبوب و شناخته شده تایجی کوان است که در آن کار روی انرژی چی متمرکز شده است.

در اینجا، دانش آموز ابتدا یاد می گیرد که به طور کامل بر بدن تسلط یابد، تنها پس از آن شروع به کار با مفاهیم ظریف تر، مانند انرژی چی می کند.

سبک های کونگ فو

انواع یا سبک های بسیاری از هنر سنتی چینی وجود دارد که طبق منابع مختلف، از 100 تا 400 مورد وجود دارد. 10 قطعه محبوب شد:

مشت صومعه شائولین یا شائولین کوان. تولد این سبک در سونشان (صومعه بودایی) اتفاق افتاد. می توان آن را با حرکات آکروباتیک مشخص (پرش، تلنگر)، و همچنین مشت های قدرتمند تشخیص داد.
تایجی کوان محققان در مورد منشا این سبک بحث می کنند. Taijiquan با حرکات آهسته، صاف، تنفسی و صاف مشخص می شود.
او چون است. برای فیلم هایی با همین نام شناخته شده است. برای محافظت از شخصی که از خود در برابر خط حمله و حمله دفاع می کند استفاده می شود.
باگواژان. تمرین‌کننده به صورت دایره‌ای راه می‌رود و ضربه می‌زند.
Xinyiquan. سربازان چینی از آن استفاده کردند، از نیروی وحشیانه استفاده نمی کند، اما ضربه محکمی می زند.
تسایلیفو. این سبک شبیه بوکس است – ضربات سنگین و تند با دست و ساعد.
باجی کوان. با ضربات انفجاری متمایز می شود.
تانگلانکوان. سبک آخوندک، ضربات سریع و مداوم به حریف.
نانکوان در زبان روسی به معنای “مشت جنوبی” است. این نوع خاصی از کونگ فو است که در استان های جنوبی چین ایجاد شده است. ترکیبی از تکنیک ها و سبک های بسیاری از ساکنان جنوب.

چانگ کوان این یک سبک خاص است که در آن مبارز هنگام ضربه زدن، دست ها یا پاهای خود را کاملاً صاف می کند. با توجه به این